Informacje o Rachunek sumienia z ojcem Jordanem. Śliwiński - 9025460296 w archiwum Allegro. Data zakończenia 2021-02-05 - cena 9,89 zł Jego brat miał na imię Andrzej, a ojciec Jan. Brat został apostołem razem z nim. Piotr nie był pierwszym z brzegu wyrobnikiem, lecz prawdziwym przedsiębiorcą zatrudniającym do połowu ludzi na jego własnych łodziach. Miał żonę i z nią jedną córkę. Piotr zamieszkiwał w Kafarnaum u teściowej, którą jak wiadomo, uzdrowił Pan $14.99 - Ksiądz Józef Tischner powiedział kiedyś, że nie lubi się spowiadać. To chyba powszechne doświadczenie, bowiem nikt z nas nie lubi opowiadać o własnych grzechach i słabościach. Książka: Grzechy w kratkę. O spowiedzi z Piotrem Jordanem Śliwińskim OFMCap rozmawiają Elżbieta Kot i Dominika Kozłowska autorstwa Piotr Śliwiński. Dostępna w Woblink! Liczba stron: 256 to gwarancja świetnej zabawy. Prezbiterat. 11 czerwca 1989. Piotr Andrukiewicz, CSsR (ur. 20 kwietnia 1964 w Elblągu) – polski redemptorysta, misjonarz ludowy, rekolekcjonista, były pracownik Radia Maryja i Telewizji Trwam, były opiekun Młodzieżowych Kół Przyjaciół Radia Maryja, kompozytor amator. Vay Nhanh Fast Money. – Jak często Ojciec się spowiada? – Regularnie staram się spowiadać dwa, trzy razy w miesiącu. – Dlaczego tak często? – Żeby prowadzić bliższe życie z Jezusem, trzeba często się spowiadać. Porównuję często spowiedź do planowania ogrodu. Nie wystarczy tylko usuwać chwasty, aby inne rośliny pięknie rosły. Trzeba też wiedzieć, gdzie co posadzić, żeby cały ogród dobrze wyglądał. – Czy taka częsta spowiedź, skoro jest się księdzem, nie jest zawracaniem głowy Panu Bogu? – Spowiedź to nie tylko „czyszczenie” swojej duszy. To nie jest prysznic, którym wystarczy się spłukać. Spowiedź to uznanie przed Panem Bogiem: „Jestem słaby, bez Ciebie trudno mi cokolwiek zrobić”. To jedno. Po drugie, przez częstą spowiedź uczę się planować życie z Panem Bogiem. Kiedy rachunek sumienia robię raz na kilka miesięcy, wtedy widzę tylko główne problemy. Częsty rachunek sumienia pokazuje mniejsze problemy. Lepiej widzę to, co w tym moim ogrodzie nie jest na swoim miejscu. – Czy my też powinniśmy tak często się spowiadać? – Ja jestem za tym, by pytać spowiednika: „Proszę ojca, czy proszę księdza, jak często powinienem się spowiadać?”. Jeśli walczę z uporczywym czy ciężkim grzechem, powinienem spowiadać się częściej. – Jak odróżnić grzech ciężki od lekkiego? – Katechizm mówi prosto: „Grzech ciężki to świadome i dobrowolne przekroczenie przykazania Bożego lub kościelnego w ważnej sprawie”. Na przykład, chcę coś ukraść. Planuję, zastanawiam się i w końcu decyduję się. Jest też różnica między złem a grzechem. Zawsze trzeba się zastanowić: „Dlaczego to zrobiłem? Czy wiedziałem wszystko na ten temat?”. Na przykład, ktoś jedzie samochodem i potrąca człowieka. Stało się coś złego. Ale czy popełniłem grzech? Trzeba zapytać swojego sumienia. Czy przestrzegałem przepisów drogowych? Czy jechałem trzeźwy? I tak dalej. – A jeśli nadal nie jestem pewna? – Wtedy należy pytać spowiednika: „Czy po czymś takim mogę iść do komunii?”. Trzeba nauczyć się pytać i nie bać się tego. – Czy ktoś, kto nie ma grzechu ciężkiego, też powinien iść do comiesięcznej spowiedzi? – Nie ma takiej konieczności. To jest rada, żeby zachować delikatność sumienia i porządek w moim życiowym ogrodzie. – A jeśli ktoś nie lubi się spowiadać, czy to źle? – Ja to chyba rozumiem. Bo trzeba się przyznać najpierw przed sobą, potem przed Bogiem i głośno powiedzieć – wobec Boga i księdza – o tym, co mi się nie udało. To nie jest przyjemne. Ale to też nie może być paniczny lęk. Zrobiłem źle, ale Pan Bóg mnie nie przekreśla. Raczej oczekuje, bym uznał, że bez Niego nie potrafię być dobrym. Trzeba pamiętać, że kiedy się przewrócę, On mnie stawia na nogi i uczy chodzić przez życie. – Czy grzechy wstydliwe, związane z szóstym przykazaniem, trzeba dokładnie opowiedzieć? – To grzechy, o których bardzo trudno mówić. Wystarczy powiedzieć na przykład: „Z seksualnością miałem takie i takie trudności”. Jeśli ksiądz nie będzie rozumiał, zacznie na ten temat rozmawiać. – A jeśli ktoś zatai grzech? – Jeśli zdarzy się, że ze strachu nie powiedziałem grzechu, to przy najbliższej spowiedzi powinienem to po prostu zrobić. Bo to zwyczajnie przeszkadza w relacji do Boga, męczy i ciągle powraca. Trzeba spowiednika traktować jak przyjaciela. Nie jak kogoś, kto krzyczy, bo zrobiłem źle, ale jak kogoś, z kim mogę pogadać o swoim życiu, kto poradzi, pomoże spotkać Pana Boga i otrzymać Jego przebaczenie. Przeciętny katolik podchodzi do spowiedzi z dużą niechęcią. Widzę to tak, że albo my czegoś w spowiedzi nie rozumiemy, albo księża spowiadają nas źle. Co według Ojca jest prawdą?Myślę, że nie tylko przeciętny katolik chodzi do spowiedzi z niechęcią. Niech pani popatrzy chociażby na teksty ks. prof. Józefa Tischnera. On też mówi, że niechętnie się spowiada. Chyba nikt nie mówi z entuzjazmem o własnych grzechach i błędach. Spowiedź to nie jest pójście do SPA, gdzie się relaksujemy. Konfrontujemy się z trudną prawdą o nas samych, więc spowiedź jest trudna z założenia. Nikt rozsądny nie będzie mówił, że to ma być sympatyczna przechadzka z Bogiem. To jest trudna rzeczywistość, domagającą się jakiejś weryfikacji prawdy o samym czyli?Czyli nie tylko mówię „Boże, zrobiłem coś źle, proszę wybacz mi”, lecz także chcę się poprawić, obiecać, że nie będę więcej robić złego. To jest poważne twierdzi, że grzech to nie jest sprawa indywidualna, ale sprawa całego Kościoła. Współczesnemu człowiekowi indywidualiście bardzo trudno jest przyjąć taką optykę. Jak to zrobić bez poczucia, że robię coś wbrew sobie?Jeśli mówimy o grzechu, jest on moją indywidualną decyzją, ale skutki sięgają całej wspólnoty. To, że przystępuję do spowiedzi, to nie wybór masażu, który ma mi sprawić przyjemność. To wybór wiary w Chrystusa - ja wierzę, że On przebacza mi mój grzech. Przychodzę do Niego, bo sam sobie nie potrafię z grzechem poradzić. Proszę, żeby mi go wybaczył i dał szansę na życie na nowoNo dobrze, to dlaczego my w ogóle musimy się spowiadać i przechodzić przez te nieprzyjemności, ale tacy protestanci już nie?My musimy się spowiadać...? My mamy łaskę się spowiadać, proszę pani. W protestantyzmie też pojawia się tęsknota za sakramentem pokuty. Luter zresztą też się spowiadał, a to, co mamy w protestantyzmie teraz, jest efektem późniejszych zmian, które dokonały się w tym Kościele. Tam również jest pojednanie i przeproszenie za grzechy, nie jest tak, że tego grzechu nie ma. Nie ma tam po prostu kapłaństwa, w związku z czym nie może być sakramentalnego rozgrzeszenia w katolickim rozumieniu. Spowiedź to nie tylko wyznanie grzechów, ale także chęć poprawy. To jest bardzo poważne zobowiązanieKiedy spowiedź się w naszym Kościele katolickim pojawiła?Samo określenie tego sakramentu nastąpiło na Soborze Trydenckim, który w jednym ze swych dokumentów stwierdza, że to Chrystus ustanowił ten sakrament. Tekst soborowy odwołał się do XX rozdziału Ewangelii wg św. Jana, gdzie Chrystus po swoim zmartwychwstaniu mówi apostołom „Którym grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Kościół to rozumie w taki sposób, że wtedy jemu, a konkretnie wspólnocie dwunastu apostołów, a poprzez sukcesję apostolską wszystkim następcom apostołów, udzielono władzy odpuszczania grzechów. Z tej władzy Kościół korzysta. On oczywiście zastanawiał się nad tym, w jakiej formie ma to czynić. Jeśli prześledzimy historię samej dyscypliny pokutnej w Kościele, to była bardzo różna. Niektórzy sądzili, że człowiek może tylko raz przystąpić do w całym życiu?Tak, sądzono, że człowiek, który później popełnia grzechy ciężkie, nie może już otrzymać rozgrzeszenia sakramentalnego, tylko zostaje pozostawiony miłosierdziu Bożemu. Ale Kościół mierzył się też z doświadczeniem grzechu podczas prześladowań, bo obok męczenników byli tacy, którzy nie wytrzymywali sytuacji, w której mieliby oddać życie za wiarę, i się jej zapierali. Kościół zastanawiał się, co z nimi zrobić, bo ci ludzie potem chcieli do tej wspólnoty wrócić. To rozumienie sakramentu pokuty, ciągle coraz bardziej współczujące grzesznikowi, się rozwijało, aż doszło do sytuacji, w której Sobór Trydencki ustalił dogmatycznie, jak ma wyglądać sakrament pokuty i pojednania w formie, w której trwa do taką refleksję, że trudno może nam być szczerze żałować za grzechy, o których intelektualnie wiemy, że były złe, ale odczuliśmy je jako przyjemne i to uczucie się wcale wraz z tą wiedzą nie zmieniło. To, co czujemy, musi przy spowiedzi iść w parze z tym, co o grzechu myślimy?Owszem, grzech może się wiązać z doświadczeniem przyjemności, to nie musi być coś powodującego nieprzyjemności oraz ból mój lub czyjś. To nie jest tak. Grzech jest pewnym działaniem, które się ocenia z perspektywy teologicznej - nieposłuszeństwa wobec Boga i tego, czego on od nas oczekuje. Więc dla kogoś zmagającego się z grzechem obżarstwa subiektywnie przyjemne będzie zjedzenie tortu, nawet na granicy rozstroju żołądka, ale dla oceny tego czynu nie jest zasadnicze, co ten człowiek w sobie przeżywa, tylko odniesienie tego do słowa Bożego i nauki przy tym obżarstwie; to jest to jeden z grzechów popełnianych przez pewnie wiele osób, i to cyklicznie. Jaki jest sens spowiadania się z tych grzechów, które popełniamy często i o których możemy z dużym prawdopodobieństwem powiedzieć, że popełnimy je znowu? Z tym że przez wiele to byłbym ostrożny, myślę, że wielu jest również ludzi, którzy mogą niedojadać. Może tak być, że z pewną słabością będę się mierzył dłuższy czas i będę popełniał ten sam grzech. To jest bardzo ludzkie, ale wtedy ciągle mogę do Boga wracać, mówić mu „znowu zgrzeszyłem, ale chcę na nowo próbować żyć według Twojego słowa, Ty mi przebacz”. I Bóg zawsze, jeśli jest szczery żal i wola poprawy, grzech będzie i wola poprawy... ale ja mam wrażenie, że my nawet nie umiemy się dobrze bym nie przesadzał. Może ma pani rację, że czasami przygotowanie do sakramentu pokuty nie rośnie wraz z nami. Przed pierwszą spowiedzią przed I komunią byliśmy większość z nas na tym poziomie przygotowania przedkomunijnego dysponuję badaniami, żeby powiedzieć „większość” czy „mniejszość”; wiem, że dziś te procesy są dużo bardziej skomplikowane. Na pewno ma pani rację w tym sensie, że aby podejście do spowiedzi rosło wraz z nami, potrzeba weryfikacji mojego rachunku sumienia i podejścia do tego sakramentu. Trudno, żeby się osiemnastolatek spowiadał jak dziecko pierwszokomunijne. Ten sakrament nie może być zinfantylizowany. To jest też duże wyzwanie przed nauczaniem Kościoła, który musi wskazywać pogłębione podejście do sakramentu pokuty i pojednania i docierać z nim do u dominikanów usłyszałam, że dobrze jest podczas spowiedzi dać się księdzu trochę poznać, podać swoje imię, powiedzieć, gdzie się studiuje czy pracuje. Zawiązywana wtedy więź ma pomóc księdzu w umieszczeniu naszych grzechów w odpowiednim kontekście?Tak, myślę że właśnie temu przede wszystkim służy. Pamiętajmy, że w naszych polskich konfesjonałach jest tak, że jedyna wiedza, jaką spowiednik dysponuje o penitencie, to jest jego głos. Nie widzi go przez kratki, więc ma problem z oszacowaniem, kto to jest, jak do niego mówić. Informacja o wykonywanym zawodzie i wieku pozwala lepiej dostosować naukę do danej osoby. Może się zdarzyć, że jakiś młodzieniec przechodzący mutację będzie mówił głębokim basem i otrzyma naukę skierowaną do dorosłego człowieka, której nie zrozumie. Tego typu informacje, które i tak pozostają tajemnicą konfesjonału, pomagają adekwatnie pomóc w przeżyciu sakramentu swojej książce pisze Ojciec, że Kościół odchodzi już od akcentu sądowego, jaki kiedyś nadawano spowiedzi przez nakładanie biretu na głowę spowiednika. Ale to przyznanie, że ciągle mamy w kościele pancerny konfesjonał, a w nim kratkę, przez którą mało co widać, powoduje, że te zmiany wcale nie są dla mnie takie oczywiste. Nie byłoby lepiej, gdyby spowiednik po prostu usiadł obok spowiadającego się i nawiązał z nim rozmowę?Architektura konfesjonału wynika chociażby z ustaleń Kodeksu Kanonicznego, który podkreśla potrzebę kratki, natomiast nie daje szczegółowych wytycznych w tym zakresie. Konfesjonały w tej klasycznej konstrukcji drewnianych szaf, które znamy, to jest pomysł Karola Boromeusza, więc to dosyć leciwy wynalazek. W wielu polskich kościołach są również konfesjonały, w których można usiąść, porozmawiać, jest nawet klimatyzacja. Zmiany w tym zakresie się Ojciec ich zwolennikiem? One są konieczne, bo te stare konfesjonały są tak niewygodne, że nawet trudno w nich klęczeć. Zgodnie z zaleceniami prawa kanonicznego powinny jednak mieć opcję z może być trudno mówić swoje grzechy, patrząc w oczy spowiednika. I to jest normalne, bo niektórych grzechów nie chcemy powiedzieć do lustra, a co dopiero do drugiego człowieka, nawet jeśli ten jest w tym przypadku reprezentantem Boga. Kratka może nam pomóc. Ale są miejsca, gdzie to penitent wybiera, czy chce usiąść za kratką, czy przy stoliku i porozmawiać ze jakieś uniwersalne grzechy, które popełniamy niezależnie od wieku, poziomu wykształcenia?Na pewno w uniwersalnych grzechach ludzkich nie wyjdziemy poza 10 przykazań. I warto jest robić sobie według nich rachunek sumienia, oczywiście odpowiednio szeroko r ozumiany. Formy się zmieniają i można ukraść lizaka z supermarketu, a można ukraść dwa miliony nie płacąc uczciwie podatków. Jedno i drugie pozostanie w istocie jakąś kradzieżą aczkolwiek waga każdego z tych czynów będzie inna, bo wartość skradzionej rzeczy jest różna. Z drugiej strony zabranie żebrakowi pieniędzy może go pozbawić jakichkolwiek środków do życia, nawet jeśli kwota zabranych pieniędzy nie będzie duża. Widać więc jasno, że okoliczności wpływają też na ocenę konkretnego czynu, ciężkości grzechu. Rozróżniamy w teologii katolickiej grzech lekki od śmiertelnego. Ten ostatni musi być popełniony z pełną świadomością i dobrowolnością - a więc nie np. przez pomyłkę oraz musi dotyczyć ważnej materii, a więc nie tego, że komuś pokazałem językCzy na spowiedzi powinniśmy wyjawiać księdzu tylko grzechy ciężkie?Do tego, żeby dobrze przeżyć sakrament pokuty i pojednania, potrzebny jest dobry rachunek sumienia, podczas którego należy uświadomić sobie wszystkie popełnione od ostatniej ważnej spowiedzi grzechy ciężkie, inaczej zwane śmiertelnymi. I za każdy z nich muszę żałować. Jeśli chodzi o grzechy lekkie, to muszę oczywiście żałować za wszystkie, ale mogę wymienić tylko niektóre, np. te najczęściej powtarzające się. Ciężkie należy wyznać razem z ich okolicznościami, bo te wpływają na ich rozumienie. Jest w końcu różnica między tym, czy ukradłem 10 zł, czy 10 tys. zł. A wyznanie jakich grzechów przychodzi nam z największym trudem?Ludziom bardzo trudno jest na przykład rozmawiać o materii związanej z seksualnością. To jest oczywiste, bo jest sfera bardzo intymna. Ale wiele tu zależy od konkretnego człowieka. Jeden może się potwornie wstydzić, że coś ukradł, a ktoś inny, bo stracił cierpliwość i kogoś zwymyślał. Spowiedź to konfrontacja z trudną prawdą. Jeśli ksiądz wie coś o spowiadającym się, może do niego dostosować naukęZ wieloletniej praktyki spowiedniczej Ojca można wysnuć wniosek, że jest jakaś tendencja do coraz lepszego lub coraz gorszego spowiadania się?To by się domagało bardziej pogłębionych badań socjologicznych niż obserwacji jednego człowieka. Myślę, że tak jak pokazują badania socjologów z KUL, dominuje model dychotomiczny, czyli ludzie, którzy chodzili do spowiedzi rzadko, pojawiają się na niej jeszcze rzadziej, natomiast ci, którzy do niej chodzą - chodzą jeszcze częściej, a na dodatek stawiają spowiednikowi coraz wyższe wymagania związane nie tylko z oceną moralną takiego czy innego czynu, lecz także szukają tego, co w praktyce duchowej Kościoła nazywa się kierownictwem czym to kierownictwo polega?To nie jest już tylko pomoc w unikaniu grzechu, na poziomie moralnym, to też rodzaj poradnictwa, jak być lepszym chrześcijaninem i lepiej iść za to są spotkania odbywające się już poza konfesjonałem?Kościół doradza, aby tak były prowadzone, ale czasami ktoś przynosi do konfesjonału takie problemy, np. po wyznaniu grzechów mówi, że ma problemy z modlitwą i prosi o poradę. Wtedy obok przebaczenia grzechu spowiednik może mu podać jakieś proste mówimy już o kierownictwie duchowym, to przyszła mi na myśl jeszcze jedna kwestia, mianowicie posiadanie swojego stałego spowiednika. To jest dla naszego życia duchowego bardziej efektywne rozwiązanie?Z tym wiąże się pewna pułapka, bo może nam być przed nim wstyd, podczas którejś z kolei spowiedzi, że nie udało nam się czegoś pokonać, i taką rzecz przed księdzem zataimy. Stały spowiednik, który łączy tę funkcję spowiedniczą z kierownictwem duchowym, jest dobrym wyborem dla kogoś, kto szuka jasnego postępu w życiu duchowym. Mając doświadczenie przebytej przez człowieka drogi, pomoże mu adekwatniej. ***O. Piotr Jordan Śliwiński - kapłan, kapucyn, spowiednik, współtwórca Szkoły dla Spowiedników, wykładowca filozofii, autor publikacji dotyczących sakramentu pokuty i pojednania, w tym książki „Spowiedź nie musi bardzo boleć” (wydawnictwo WAM) Przystanek spowiedź - Piotr Jordan Śliwiński OFMCap Podobno najłatwiej nawiązać kontakt z rodakami, gdy się narzeka. Coś w tym jest. Wystarczy jadąc pociągiem rzucić półgłosem niby do siebie, a w rzeczywistości do towarzyszy podróży: „Znowu się opóźnia”, a zaraz posypie się lawina żalów najpierw na koleje, potem na wszelkie inne instytucje społeczne. Dostanie się i rządowi, i Sejmowi, mediom, proboszczom i biskupom, a w końcu i innym grupom oraz instytucjom, w zależności od zainteresowań i doświadczeń podróżujących. Wśród tych wielu żalów i narzekań jedno, które wydaje się standardowe i tak oczywiste, że niemal nie zwraca się na nie uwagi: brak czasu. Na brak czasu, w domyśle – wolnego, uskarżają się wszyscy, nawet dzieci. Pewien młodzieniec w wieku mniej więcej pierwszokomunijnym wyjaśniał mi całkiem poważnie, że nie ma czasu, bo ma lekcje do odrobienia, dodatkowy język obcy, jazdę konną i coś tam jeszcze, czego nie zdołałem zapamiętać. Powinienem więc zrozumieć, że taki gentelman nie może już pozwolić sobie na dodatkowe szaleństwo przeczytania fragmentu Pisma Świętego. Czas dla wiary Zwykle właśnie na wszelkie działania związane z wiarą brakuje czasu. Okazuje się jednak, że w trakcie dłuższej i szczerej rozmowy wiele osób przyznaje, że pomimo chronicznego braku wolnego czasu, znajdują jego całkiem niemałe ułomki na śledzenie seriali w telewizji bądź regularne surfowanie po Internecie oraz wiele innych rozrywek. Trzeba jasno stwierdzić, że tejże rozrywki i odpoczynku bardzo potrzeba goniącemu człowiekowi („homo ledwo sapiący”) początku XXI wieku. Jednak brak czasu na spotkanie z Bogiem i uczestniczenie we wspólnocie wierzących to często wynik praktycznego uznania tych czynności za najmniej ważne w rozkładzie dnia, tygodnia, miesiąc i roku. Czasami postawa taka zdaje się być wezwaniem skierowanym do Boga: „Jeśli chcesz, abym miał czas dla Ciebie, to dołóż mi jeszcze kilkadziesiąt minut na dobę. Na inne sprawy znajdę czas sam”. Jest to tym bardziej smutne, że niejednokrotnie wiąże się z trwaniem w grzechu. Cóż, dla wielu chrześcijan głos sumienia, ból duszy jest mniej uciążliwy od choćby – bólu zęba czy niesprawnego samochodu. Gdy bowiem boli ząb lub nie funkcjonuje dobrze samochód, zwykle znajduje się czas na zaradzenie tym problemom. Wtedy wszystkie spotkania są do przełożenia, a zadania do odłożenia na później. A spowiedź się odkłada i odkłada. Im dłużej się ją odkłada, tym często trudniej się do niej wybrać. Kiedy wreszcie nastąpi ten moment, jest to np. Wielki Piątek lub Sobota, to są taaaakie kolejki, że w ogóle ochota do następnego spotkania w sakramencie pokuty i pojednania wyparowuje na długi czas. Jak rozwiązać ten problem? Spowiedź planowa Najprostszym rozwiązaniem wydaje się zaplanowanie spowiedzi jako np. comiesięcznego wydarzenia w swoim życiu. Jeśli znajdę stałego spowiednika, to będzie to łatwiejsze. Wiem, kiedy spowiada, w jakim miejscu, może nawet uda się umówić z nim na konkretną godzinę. Jeśli nie znalazłem jeszcze takiego kapłana, to ustalam odpowiedni czas i dowiaduję się o dyżury w konfesjonałach. Bogu dziękować – nie brakuje jeszcze w Polsce kapłanów, a więc generalnie nikt nad Wisłą i Wartą nie musi szukać spowiednika za siódmą górą i siódmą rzeką. Potem wpis do kalendarza lub do terminarz komórki, blackberry, komputera czy jakiegokolwiek innego elektronicznego cacka, i czas na spowiedź zarezerwowany. To proste rozwiązanie może jednak budzić wątpliwości. Pierwsza wydaje się oczywista. Czy takie rezerwowanie czasu na comiesięczną spowiedź nie zamazuje jej podstawowego sensu, jakim jest przywracanie komunii z Bogiem utraconej na skutek grzechu śmiertelnego? Może się przecież zdarzyć grzech ciężki parę dni po spowiedzi. Czy wtedy ma czekać długie tygodnie, aby pojednać się z Bogiem? Bynajmniej! W stanie grzechu nie należy trwać, ale postarać się jak najszybciej wykroić czas i dotrzeć do spowiedzi. Wyznaczony wcześniej termin spowiedzi może o tyle pomóc, że przynagla, aby poza ten dzień nie przekładać pojednania z Bogiem. Możliwa jest wszakże i sytuacja zgoła odwrotna – ktoś nie popełnił grzechu ciężkiego, regularnie uczestniczy we Mszy Świętej i przyjmuje Ciało Chrystusa. Czy wtedy też powinien regularnie się spowiadać? Czy sakrament pokuty i pojednania nie staje się wtedy pustym rytem? Bynajmniej! Sakrament jest zawsze spotkaniem z żyjącym i działającym Bogiem, który udziela swej łaski. Obok przebaczenia grzechów w sakramencie pokuty penitent otrzymuje także łaskę uczynkową, czyli pomoc daną przez Boga do trwania w dobrym, do spełniania dobrych czynów, do rozwoju duchowego. Sakrament pojednania i pokuty, obok przywracania jedności z Bogiem naruszonej przez grzech ciężki, ma też zadanie umacniania i pogłębiania tejże jedności. Gdy spowiadamy się z grzechów lekkich, spełnia on właśnie takie zadanie. Festina lente – spiesz się powoli Wyznaczenie terminu np. comiesięcznej spowiedzi nie oznacza jeszcze, że nie będzie ona odbywała się w pośpiechu. Wszak można wpaść jak burza do świątyni, przyklęknąć na półtorej minuty krótkiego pacierza i uznać się za przygotowanego do sakramentu. Potem spowiedź i w 15 minut po bólu… Owocne przeżycie spowiedzi wymaga jednak czasu – najpierw na rachunek sumienia. Nie chodzi tylko i wyłącznie o przypomnienie sobie pojedynczych grzechów, ale także o modlitewną refleksję nad swoim życiem. Przeglądam z Bogiem ostatni odcinek serialu pod tytułem „Moje życie”, zarejestrowany przez moją pamięć. Obok grzechów odnajdę w nim i dobre czyny, momenty święte, radosne, za które trzeba wielbić Boga i warto to uczynić. Zaś grzechy nie tylko zebrać, posegregować, ale także zastanowić się nad ich źródłem oraz nad możliwym remedium. Przeproszenie – żal za grzechy, ma się łączyć z postanowieniem poprawy. Warto także ustalić jakiś centralny kierunek pracy nad sobą. Jeśli mamy z tym problem, poprośmy o radę spowiednika. Po spowiedzi też warto się chwilę zatrzymać – podziękować Bogu za Jego miłosierdzie, może i za kapłana, przez którego posługę tego miłosierdzia doświadczyliśmy. Myślę, że dobrze jest zastanowić się nad wykonaniem zadośćuczynienia, a jeśli zdarza nam się o nim zapomnieć, to również zrobić stosowną notkę w przyrządach wspomagających naszą pamięć. Wszystkie te działania, akty penitenta, nie muszą być rozwlekłe i rozlazłe, ale domagają się chwili czasu. Starajmy się na rachunek sumienia przeznaczyć przynajmniej 15-20 minut czasu. Za dużo? Nie przesadzajmy - jeden odcinek serialu lub jedna połowa meczu piłkarskiego trwa czterdzieści parę minut. Przeżycie sakramentu pokuty i pojednania ma być duchowym przystankiem w codziennej gonitwie, przystankiem pozwalającym na spojrzenie z dystansem na codzienność, na ustaloną hierarchię wartości i ich ewangeliczną rewizję. A jak w takim razie ze spowiedzią przedświąteczną? Przed Bożym Narodzeniem, Wielkanocą, różnymi świętami rodzinnymi pędzimy do spowiedzi. Z okazji ślubu, czasami już po fryzjerze, ba nawet w weselnym stroju, przybiegamy do kościoła zdenerwowani, że właśnie teraz nikt na nas nie czeka… Inny wariant to frustracja z powodu kolejki do spowiedzi przedświątecznej. Owszem, tak bywa… Ale tydzień wcześniej tych kolejek nie było, o ślubie krewnego wiedzieliśmy od paru miesięcy, o własnym tym bardziej. A zatem i w takich sytuacjach warto spowiedź zaplanować. Jeżeli wdrożyliśmy się w rytm regularnego korzystania z sakramentu pokuty, to święta niczego tutaj nie zmienią, może poza jakimś przesunięciem terminu o tydzień czy dwa. Wpisujmy zatem regularną spowiedź w program naszego życia, nie bójmy się tych duchowych przystanków. SPOWIEDŹ RAZ W ROKU? Problem rzadkiego przystępowania do sakramentów świętych nie jest nowy. Zauważając go Sobór Laterański IV w 1215 roku wydał rozporządzenie, znane dziś jako przykazanie kościelne, o obowiązku przynajmniej jednej spowiedzi i przyjęciu Komunii Świętej w ciągu roku. (W nowym brzmieniu są to dzisiaj dwa przykazania: 2. Przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu pokuty; 3. Przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym, przyjąć Komunię Świętą). Ustalając to minimum, rozumiano, że bez niego trudno będzie chrześcijaninowi żyć wiarą. Kontekst tego soborowego postanowienia był jednak inny. W średniowieczu wielu uważało się za niegodnych przystępowania do Stołu Eucharystycznego, dziś wielu chrześcijan uznaje się niemal za niezdolnych do grzechu ciężkiego, więc nieraz bardzo długo przyjmuje Komunię św., nie spowiadając się. Oczywiście nie mam zamiaru osądzać kogokolwiek, co więcej, jestem głęboko przekonany, że życie w stanie łaski uświęcającej przez długi czas jest możliwe. Jednakże, aby rozwijać się duchowo, potrzebna jest formacja sumienia, które w niełatwym, zabieganym świecie musi ciągle uczyć się odróżniania dobra od zła, tego co Boże, od tego, co Bogu wrogie. Regularna spowiedź będzie bardzo w takiej formacji sumienia pomocna. Dobrze wyraził tę prawdę papież Pius XII w encyklice „Mystici Corporis”: „Do szybszego postępu na codziennej drodze cnoty jak najusilniej zalecamy pobożny zwyczaj, wprowadzony przez Kościół pod natchnieniem Ducha Świętego, to jest korzystanie z częstej spowiedzi, dzięki której wzrasta prawdziwe poznanie siebie, pogłębia się chrześcijańska pokora, bywa wykorzeniana przewrotność obyczajów, kładzie się kres niedbalstwu i duchowej ospałości, następuje oczyszczenie sumienia i umocnienie woli, korzysta się ze zbawiennego kierownictwa duchowego oraz dokonuje się wzrost łaski mocą samego sakramentu”. Ustalenie terminu spowiedzi przyda się więc i wtedy, gdy nie popełniamy grzechu ciężkiego. Warto dodać, że Kościół zachęca do regularnej spowiedzi, odbywanej w odstępie dwutygodniowym, tych, od których oczekuje szczególnie intensywnego życia duchowego – od kapłanów i osób konsekrowanych. Artykuł publikujemy dzieki uprzejmości Przewodnika Katolickiego nr 12/2009. liczba odsłon: 3873 | dodano: 2009-03-20 13:54:29 Komentarze

ojciec piotr jordan śliwiński gdzie spowiada